1. |
Ρίζες
05:25
|
|||
Πως, θα ξαναβγούμε έξω στο φως
να ξαναβρώ τις ρίζες μου να κρατηθώ.
Πως, θα ανθίσουνε τα σύννεφα
να στείλουνε το μήνυμα, σε μπλε ουρανό.
Δες, σκούριασαν τα όπλα τους για δες
και δεν μπορούνε να σου πουν πια ότι φταις.
Πιες, είναι νερό η αγάπη, πιες
και όσο κυλάει θα είμαστε εμείς, οι νικητές.
Πως, φτιάξαμε ερήμους θάλασσες
ποιήματα στα χαλάσματα, μες στις κραυγές.
Δες, τα μάτια μας έγιναν φωλιές
που έκρυψαν τις δικές τους τύψεις και ενοχές.
Δες, σκούριασαν τα όπλα τους για δες
και δεν μπορούνε να σου πουν πια ότι φταις.
Πιες, είναι νερό η αγάπη, πιες
και όσο κυλάει θα είμαστε εμείς, οι νικητές.
Δες, δεν αρκούν πια οι σιωπές
πως στο λαιμό τους γίνονται οι λέξεις θηλιές
Βγες, απ’ το λαγούμι σου έξω βγες
στους δρόμους αλλάζουν οι εποχές, μες στις φωτιές.
Δες, σκούριασαν τα όπλα τους για δες
και δεν μπορούνε να σου πουν πια ότι φταις.
Πιες, είναι νερό η αγάπη, πιες
και όσο κυλάει θα είμαστε εμείς, οι νικητές.
|
||||
2. |
Μίλα Μου Σαν Την Βροχή
04:49
|
|||
Μίλα μου σαν την βροχή
Μια κάμαρα με θέα προς την θάλασσα
ξύλινα ράφια γεμάτα κίτρινα βιβλία
το πρόσωπό σου που ποτέ δεν ξέχασα
ένα ήσυχο τέλος για μια μεγάλη απουσία
Μίλα μου σαν την βροχή
Μίλα μου σαν την βροχή
που λούζει τα μπλε παραθυρόφυλλα
τα φύλλα πέφτουν απ’ το βάρος την αυγή
η ζωή αδειάζει και γίνεται σύννεφα
Το αργόσυρτο βήμα αυτού που δεν άντεξε
κάτω απ’ τις κίτρινες λάμπες της πλατείας
μια πόρτα προς τον κόσμο που δεν άνοιξε
έρημα ποιήματα μιας γλυκόπικρης φιλίας
Μίλα μου σαν την βροχή
Μια εποχή βροχής χωρίς να περιμένω τίποτα
μόνο το σώμα μου συνέχεια θα λεπταίνει
μια λυρική απάθεια, ένα τοπίο κύματα
καθώς η μέρα μου γαλήνια θα μικραίνει
Έτσι ανάλαφρο ο αέρας θα με πάρει
στα παγωμένα άσπρα χέρια του
χλωμός σαν το φεγγάρι
χλωμός σαν το φεγγάρι
Γι’ αυτό
μίλα μου σαν την βροχή
|
||||
3. |
Μαύρος Σκύλος
03:39
|
|||
Τα βήματά μου ακολουθεί ένα σκυλί
που όλο ουρλιάζει στη βροχή και στο χαλάζι
μαύρο και άσχημο όλο ζητάει μου το φιλί
και όταν το παίρνει γίνεται άσπρος, όμορφος, αλλάζει.
Γλύφει τα χέρια μου που έπιαναν φαϊ
βλέπει που μου ΄ρχεται να κλάψω και σωπαίνει
κι αν πεινασμένο θέλει να ’μαστε μαζί
μαύρο και άσχημο μα σαν γελώ ομορφαίνει.
Κουρνιάζει δίπλα μου τα βράδια σαν κοιμάμαι
και μου καρφώνει στ’ όνειρο βαρύ μαχαίρι
μια καθαρή αγάπη όμως στα μάτια μου θυμάμαι
το δάκρυ σβήνει ξαφνικά σαν πέφτει αστέρι.
Τα βήματά μου ακολουθεί ένα σκυλί
που όλο αλυχτά χειμώνα καλοκαίρι
μα δεν θα φτάσουμε μαζί στο τελευταίο σκαλί
έναν καινούργιο φίλο η άνοιξη θα φέρει.
|
||||
4. |
Θυμάμαι
06:04
|
|||
Θυμάμαι θλίψη πλάι σου που έσταζε
σε ουρανό καθάριο άψογος σαν κούρνιαζε
θυμάμαι σύννεφα υγρά που τρέχανε
και πολιτείες που είχανε γκρεμούς και πέφτανε
Θυμάμαι άγουρα κορίτσια τρέμανε
σε αγκαλιές που μόνο δόλο κρύβανε
θυμάμαι νότες βγαίναν απ’ το τίποτα
από αγκαλιές κι από νυχτιές από άστρα ύποπτα
Θυμάμαι ανθρώπους που τον χρόνο αλέθανε
φτιάχναν κεντήματα για άδεια μνήματα
θυμάμαι νυχτερίδες που γεννούσανε
άγια βρέφη στων θαλασσών τα κύματα
Θυμάμαι άνεμο ιερό που γλένταγε
σε ουρανό αμόλυντο καθάριος κούρνιαζε
θυμάμαι στα δυο μάτια της πως έβρεχε
και στα δυο χέρια της η μέρα πως ανέτελλε
Θυμάμαι τα παιδιά που ανασαίναν ποιήματα
και πέφταν σαν πουλιά σε ηλεκτροφόρα σύρματα
θυμάμαι μαύρα ρούχα έκρυβαν το δέρμα τους
μα κρίνο διάφανο λευκό ήταν το γέλιο τους
Θυμάμαι μου είπαν θα έρθει ένα πλοίο απ’ το διάστημα
που θα μας πάρει μακριά απ’ όλα τα άσχημα
θυμάμαι ένας φίλος που ’φυγε νωρίς μας όρκισε
στα πιο μεγάλα μακρινά άστρα να φτάσουμε...
Και φτάσαμε
|
||||
5. |
Καταραμένοι Ποιητές
04:15
|
|||
Πεθαίνουν οι καλύτεροι
και μόνο οι σάπιοι μένουν
φεύγουν οι ομορφότεροι
το πνεύμα μας μαραίνουν
Καταραμένοι ποιητές
οι στίχοι σας νεφέλες
ματαίως ζουν οι σαρωτές
μοιάζουν ψυχές θλιμμένες
Πεθαίνουν οι καλύτεροι
οι ποιητές της θλίψης
και ζουν οι αθλιότεροι
εκπρόσωποι της σήψης
Μυσταγωγία μαγική
η απαγγελία των στίχων
και εμπειρία οδυνηρή
η ενσάρκωση των ήχων
Πεθαίνουν οι καλύτεροι
αυτοί που είχαν μέλλον
και ζουν οι άθλιοι εκπρόσωποι
μας κλέβουνε το μέλλον
Καταραμένοι ποιητές
απάγκιο στον εφιάλτη
δώστε πνοή στους στίχους μας
κι ας κάνουμε ένα πάρτυ
με φωτιά
Καταραμένοι ποιητές
σε τούτη τη μπαλάντα
ματαίως ζουν οι σαρωτές
δεν φτάνουν τα σαράντα
Οι νέοι πεθαίνουν μα έχουνε
την ωριμάδα γέρων
μαζί και σκοτεινάδα
γεμάτη εκλάμψεις θαυμαστές
Οι όμορφοι πως φεύγουν...
|
||||
6. |
Αυτό Που Η Αγάπη Κάμει
07:13
|
|||
Κοντά σου θέλω να ’ρθω καθώς γλυκοχαράζει
και να λουφάξω στα ζεστά τοιχώματά σου
Με πάγωσαν, με θάμπωσαν οι υπέροχοι ανθοί σου
πόθε εσύ ασίγαστε με ’φαγε το μαράζι
Μηδέποτε δεν είναι αργά ο πόνος για να γιάνει
την απροσπέλαστη αυτή απόμακρη ακτή
να οργώσω, να ποτίσω κι η νύχτα σαν θα ’ρθει
θα σπείρει μου μες στην καρδιά αυτό που η αγάπη κάμει
αυτό που η αγάπη κάμει...
|
||||
7. |
Αλλάζω Σκακιέρα
05:20
|
|||
Ζητάνε, ζητάν’, ζητάν’, ζητούν ξανά από μένα
Ο Σκλάβος της Σάρκας τους να γίνω
Ζητούν, ζητούν, ζητούν και απαιτούν και πάλι
Ανήμπορος να σέρνομαι, τρελός, σε μαύρο χάλι
Σαλός, χαμένος στο βυθό, αδιάκοπα να πίνω
Βότκα, ουίσκι, τεκίλα, τζιν, λευκό και κόκκινο οίνο
Μου λεν’, μου λεν’, μου λεν’, μου λένε να χωθώ
Σε μαύρου ονείρου τα μελανά τα νέφη
Σε λαβυρίνθους σκοτεινούς, φαντάσματα γεμάτους
Σε εφιάλτες ζοφερούς που απλώνουν τη σκιά τους
Εκεί που πόλεις καίγονται και σφάζονται τα βρέφη
Άγαλμα σκιάχτρο να με στήσουνε, να μου βαρούν το ντέφι
Μα όχι, δεν στέργω πια τα μαύρα να φοράω
Όχι, πάντα ΔΙΑΦΑΝΟΣ, ΓΑΡΥΦΑΛΟΣ, και ΚΡΙΝΟΣ
Και Έβρος και Πηνειός και Δούναβης και Ρήνος
Γήινος πάντα και γερός και χθόνιος να χωράω
Και στ’ ουρανού την απλωσιά μα και στην κάμαρά μου
Δικά μου πια τα γέλια μου, δικά μου τα δάκρυά μου
|
||||
8. |
Νερωμένο Κρασί
03:27
|
|||
Ό,τι κι αν είχε το ’χασε: γυναίκα, βιός, παιδιά του
τίποτε δεν του απόμεινε στερνή παρηγοριά.
Πέταξ’ η έννοια από το νου κι η ελπίδα απ’ την καρδιά του
κι η υπομονή εμαρμάρωσε στα στήθη του βαριά.
Όπως τα λείψανα περνούν, περνάει αργά ο καιρός του
και ζει, δίχως ο δύστυχος να ξέρει το γιατί.
Μες στην ταβέρνα ολημερίς με το ποτήρι εμπρός του
του κάκου εκεί κι ανώφελα τη λησμονιά ζητεί.
«Καταραμένε κάπελα και κλέφτη ταβερνιάρη,
τι το νερώνεις το κρασί, και πίνω απ’ το ξανθό,
και πίνω κι απ’ το κόκκινο κι από το γιοματάρι
κι από το σώσμα το τραχύ, πίνω και δεν μεθώ;
Δεν ήρθα για ξεφάντωμα μήτε για πανηγύρι,
ήρθα να βρω τη λησμονιά στο θάνατο κοντά...»
Κι ο κάπελας, γεμίζοντας και πάλι το ποτήρι,
με θλιβερό περίγελο στα λόγια του απαντά:
«Τι φταίω εγώ αν τα δάκρυα, που απελπισμένος χύνεις,
πέφτουν μες στο ποτήρι σου, σταλαγματιές θολές,
και το νερώνουν το κρασί κι αδύναμο το πίνεις;
Τι φταίω εγώ κι αν δεν μεθάς, τι φταίω εγώ κι αν κλαις;»
|
||||
9. |
Οι Ονειροπόλοι
03:55
|
|||
Νικημένοι... Και όμως δεν δώσαμε μάχη
μήτε καν στον ορίζοντα φάνηκ’ εχθρός
ενώ θα ’πρεπε να ’μαστε πάντοτε μπρος,
σε σκιές και σε φάσματα στρέφουμε ράχη
Η δειλία χαράζει το κάθε μας βήμα
κι όλοι ζούμε με τ’ όνειρο κάποιας φυγής,
μας πειράζει στα μάτια το φως της αυγής,
τραγουδάμε το χάρο, ποθούμε το μνήμα
Μεθυσμένοι...Χωρίς ούτε στάλα να πιούμε,
τη φωτιά μας δε σβήνει κανένα πιοτό,
θα ’ρθει η ώρα να βρούμε τη λήθη σ’ αυτό
τώρα όμως δεν ξέρω και μεις τι ζητούμε
Στο μεθύσι μας πάνω πιστεύουμ’ αλήθεια
ότι γίναμε κιόλας καινούριοι Θεοί,
τη ζωήν, ως τη ζούνε οι άλλοι θνητοί
τη χλευάζουμε σαν μια χυδαία συνήθεια
Διαρκώς αυταπάτες και πάντα στο χέρι
λίγα πούπουλα, θύμηση μόνο σκληρή
της χαράς που πετάει και φεύγει ιλαρή
στον ορίζοντα πέρα, λευκό περιστέρι
Γελασμένοι... Δεν το ’χαμε πριν καταλάβει,
πως μια μέρα θα ’ρχοταν αυτός ο καιρός
που κι ο ύστατος φίλος θα ήταν νεκρός
Η ζωή δεν προσφέρει, ζητάει να λάβει
|
||||
10. |
Κρύο Μέταλλο
05:29
|
|||
Κάποτε μέσα στο κρασί αυτά τα μάτια ζούσαν.
Κάποτε μέσα στο ψωμί τα δάκρυα γλεντούσαν.
Κάποτε πέντε υπαίθριες υπάρξεις ασελγούσαν
σε νότες με παράφορα ταξίδια μουσικά.
Υπήρξε άραγε εποχή στα παιδικά μας χρόνια.
Κάτω απ’ τον θόλο του ουρανού με χέρια καθαρά.
Να ’γραψαν ποιήματα για μας κορίτσια χρυσαφένια
στεγνά σαν τάφοι δροσερά σαν πάχνης άγγιγμα.
Μέσα από αλάτι σάρκα εμείς και πνεύμα.
‘νασαίναμε της Μάνας μας το σταύρωμα το νεύμα.
Γνώρισε δίψα ο λάρυγγας και τα μπουκάλια άδεια.
και εμείς σαν το νερό ρευστοί χανόμασταν στα χάδια.
Κάτι από νεύρο ποίηση κι άδεια βράδια...
|
Streaming and Download help
If you like Θάνος Ανεστόπουλος, you may also like:
Bandcamp Daily your guide to the world of Bandcamp